Light Red Over Black, 1957
Ze liepen de Rothko-zaal van de Tate Gallery
binnen. Was hij stoned geweest dan had Harry
deze schilderijen misschien wel heel mooi gevonden.
Een jaargenoot van Sylvia schreef een scriptie over
Mark Rothko. Over "the sublime" als esthetisch
principe. Esoterisch gedoe ... volgens Sylvia.
Volgens mij ... heb je wel eens in bad gelegen en
gedachteloos door het badkamerraampje naar
buiten gekeken? En dat je dan je ogen dicht deed
en nog het nabeeld in vervaagde vreemde kleuren
zag? Zoiets zie ik in deze Rothko's. Verrek, dacht
Harry ... daar zit wel iets in. Maar toen waren ze al
weer doorgelopen en werd hun aandacht getrokken
door een aantal museummedewerkers, die zorgvuldig
een berg steenkolen aan het opbouwen waren. Daar
gaan ze zo meteen een Belgisch vlaggetje insteken
wist Sylvia. Marcel Broodthaers.
Toch had Sylvia aan haar rijtje nog iemand moeten
toevoegen waar ze nog nooit van gehoord had. In
een galerie in Mayfair was een monochroom wit te
zien, dat geen schilderij was. Een lichtprojectie
van ene James Turrell.
